Λίβιος Ανδρόνικος

(Livius Andronicus, 284; – 204 π.Χ.). Ρωμαίος ποιητής, ελληνικής καταγωγής. Υπήρξε ιδρυτής της ρωμαϊκής επικής και δραματικής ποίησης. Καταγόταν από τη νότια Ιταλία και πήγε ως δούλος στη Ρώμη μετά την κατάκτηση του Τάραντα το 272 π.Χ. Ο κύριός του, που επίσης ονομαζόταν Λίβιος, τον απελευθέρωσε και του δίδαξε την ελληνική και τη λατινική γλώσσα. Χάρη στις γνώσεις που απέκτησε, κατόρθωσε να μεταφράσει στα λατινικά την Οδύσσεια του Ομήρου. Παρά τις ατέλειες της προσπάθειάς του, το έργο αυτό αποτέλεσε για πολλούς αιώνες εκπαιδευτικό σύγγραμμα στη Ρώμη. Το 240 ανέβασε στο ρωμαϊκό θέατρο ένα πρωτότυπο δράμα γραμμένο σύμφωνα με τα ελληνικά πρότυπα και γνώρισε μεγάλη επιτυχία, με αποτέλεσμα να καθιερωθεί στη Ρώμη η δραματική ποίηση. Μάλιστα, εμφανιζόταν ως ηθοποιός στα ίδια του τα έργα σύμφωνα με τις συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων. Αποπειράθηκε να δημιουργήσει και έργα λυρικής ποίησης, με έναν ύμνο του να τον καθιστά πρόεδρο μιας ακαδημίας ποιητών (collegium poetarum). Οι δραματικές συνθέσεις του (τραγωδίες και κωμωδίες) ήταν στην ουσία ατελείς μεταφράσεις των ελληνικών πρότυπων. Μολονότι το έργο του είναι μικρού ενδιαφέροντος και μόνο μικρά αποσπάσματα διασώζονται σήμερα, η ιστορική σημασία του έργου του Λ. υπήρξε μεγάλη, καθώς εισήγαγε στη ρωμαϊκή φιλολογία την επική ποίηση, το δράμα και τον λυρισμό.